Višeglasje se smatra jednom od najkrupnijih tekovina istorije muzike. Bez ove pojave ne bi se mogao zamisliti razvoj ni polifonije ni harmonije, kako u vokalnoj, tako i u instrumentalnoj muzici.
Višeglasje se javilo u obliku dvoglasa. Jednu gregorijansku melodiju pratio je drugi glas u paralelnim kvartama i kvintama. Glasovi su se kretali u istom pravcu, u jednakim notnim vrijednostima. To je bio organum. Tu spadaju sve vrste primitivnog pjevanja. Drugi oblik dvoglasa je diskant. Glasovi su se kretali u suprotom pravcu, a instervali su kvinta i oktava. Osnovna melodija je bio cantus firmus u donjem glasu, koji se zvao tenor, a gornji glas je bio diskant.
U XIV vijeku uvedena je terca kao konstantni interval.
U razvoju višeglasja- do njegove pojave, pa do baroka- postoje tri velika razdoblja:- od XII-XIV vijeka (ars antika), kraj XIV i XV vijeka (ars nova), i XVI vijek- (pozna ili zrela renesansa).
Oblici (ars antike) su organum i diskant. Nakon toga javlja se (ars nova)-nova umjetnost. Ars nova donosi i nove oblike: konduktus i motetus.
Konduktus- je imao latinski tekst i mogao je biti duhovnog i svjetovnog karaktera.
Motetus- je zanimljiviji oblik od konduktusa. Javlja se još u XIII vijeku i provlači se kroz XIV i XV vijek. To je oblik u kome se istovremeno razvija više različitih melodija sa posebnim tekstovima.
<< prethodna